Sanrı

Bir anda içimi, durmadan büyüyen bir korku kaplamaya başladı.

Midemden gelen çığlıklara uyandım,

İrkilmelerime…

Etraf bulanıklaştı, dünya sarsıldı.

Sanrı tadını aldı objeler.

“ben korkuyorum.” sözcüklerine takıldı Düşler Tanrısı Morpheus.

20.04.06

__

İnsanlar bazen kendilerinin diğer insanlar için çok fazla önem taşıdığını sanar. Ama eğer kişi görebiliyorsa en azından arkasına dönüp baktığında zamanını yanlış bir insan için boşa harcadığını görebilecek kadar zekiyse, sevmelerinin, öpmelerinin yalan olduğunu hatta en güzel zamanlarında söylenen masum gibi gözüken pembe kapaklı kara yalanlar kabus gibi çöküyorsa geceleri üzerine, ilk defa hata yaptıysa, O nun gözlerine bakınca ağlayacak kadar kırgın, dudaklarına bakınca onu öldürebilecek kadar kızgınsa hala, güvenini kaybetmişse hayata, korkuyorsa ölesiye ve hala acı çekiyorsa bir şeylerin gölgesinde....


Yeterince şey görmüş geçirmiş yeterince acıya doymuş demektir. Eğer karşındakinin bunları yaşamasına hiçbir şekilde değmediğini anlarsa bir gün ve hiçbir şey hissetmiyorsa içindeki kin dışında artık kabus bitmiştir. Unutulmuştur O Adam! [ister inansın ister inanmasın]